Μία άποψη για το The Last Of Us Part 2 (SPOILERS)

Το πολυαναμενόμενο sequel της Naughty Dog, The Last Of Us Part 2, ήρθε και είχε ως αποτέλεσμα να διχάσει όλο το gaming community.

Μεγάλο μέρος του κοινού του παιχνιδιού, δήλωσε σθεναρά ότι απογοητεύτηκε με το sequel όσον αφορα την τροπή της ιστορίας αλλά και το τέλος αυτής. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως…

Στο πρώτο Last Of Us, οι πρωταγωνιστές Joel και Ellie, ζουν σε έναν μελαγχολικό κόσμο, στην Αμερική, όπου ένα μεταλλαγμένο είδος μύκητα, ονόματι Cordyceps, είχε είτε σκοτώσει, είτε μολύνει σχεδόν το 60% του πληθυσμού. Η Ellie, η οποία έχει ανοσία σε αυτόν τον ιό, θεωρείται το “κλειδί” για την δημιουργία ενός εμβολίου. Παρόλα αυτά, η δημιουργία του εμβολίου θα σήμαινε το τέλος της Ellie. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ο Joel να εισβάλλει στο νοσοκομείο, να σκοτώσει όσους βρεθούν στον δρόμο του και να την σώσει όσο εκείνη βρίσκεται αναίσθητη. Αργότερα, θα της πει ψέματα, πώς βρέθηκαν κι άλλοι άνθρωποι με ανοσία στον ίο και πως δεν χρειαζόταν να πεθάνει εκείνη για το εμβόλιο. Το παιχνίδι δεν παίρνει θέση στην πράξη αυτή και έτσι αφήνει σε εμάς να σκεφτούμε αν ο Joel έπραξε σωστά.

Πέντε χρόνια αργότερα από το ταξίδι αυτό λοιπόν, ο Joel και η Ellie έχουν καταλαγιάσει στο Jackson, Wyoming. Μια αποικία ανθρώπων που προοδεύει μέρα με την μέρα. Ένα σημαντικό γεγονός που έλαβε μέρος κατά την διαμονή τους εκεί, ήταν όταν ο Joel είπε την αλήθεια στην Ellie σχετικά με την μέρα εκείνη στο νοσοκομείο. Η Ellie αντέδρασε με θυμό και είπε χαρακτηριστικά πως δεν ξέρει αν θα είναι σε θέση να τον συγχωρέσει ποτέ. Έτσι, φτάνουμε στην βασική πλοκή του sequel όπου ο Joel θα δολοφονηθεί βάναυσα, μπρόστα στα μάτια της Ellie, από μία άγνωστη ως τώρα γυνάικα, την Abby Anderson. Στην συνέχεια, για να κατανοήσουμε τα κίνητρα της γυναίκας αυτής, θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο νοσοκομείο, όπου ο Joel σκότωσε τον υπεύθυνο γιατρό για την δημιουργία του εμβολίου, Jerry Anderson ή αλλιώς τον πατέρα της Abby. Όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, η Ellie υπόσχεται εκδίκηση και ότι θα σκοτώσει όποιον σταθεί εμπόδιο. Αυτό είναι εν τάχει το plot twist του sequel.

Η άποψή μου λοιπόν για το TLOU 2 έχει ως εξής:

Ας ξεκινήσουμε με το καταπληκτικό acting. Ashley Johnson και Troy Baker, ως Ellie και Joel αντίστοιχα. Εξαιρετικές ερμηνείες και των δύο, που αφήνουν το δικό τους υπέροχο στίγμα στο παιχνίδι. Έπειτα έχουμε την Laura Bailey, aka Abby, με την βραβευμένη ερμηνεία της που θα μας κάνει να αμφιβάλλουμε, όσον αφορά την πλοκή της ιστορίας. Σε γενικές γραμμές, έχοντας περάσει αμέτρητες ώρες παίζοντας παιχνίδια, οφείλω να ομολογήσω χωρίς κανένα δισταγμό, πως το acting του TLOU 2 δεν το φτάνει κανένα άλλο παιχνίδι ως τώρα. Όλη αυτή η προσπάθεια από τους ανθρώπους πίσω από τις κάμερες, το story telling σε συνδυασμό με το τελείως ανανεωμένο gameplay, πραγματικά σε ταξιδεύει και σε κάνει να συμπάσχεις με ότι συμβαίνει. Στο ταξίδι αυτό του παιχνιδιού, δεν είσαι ποτέ μόνος σου. Πάντα υπάρχει η συνοδεία του Gustavo Santaolalla, έναν εξαιρετικά ταλαντούχο μουσικό, που με την μουσική του έχει δώσει μια πνοή και έναν αέρα στο παιχνίδι μοναδικό. Έπειτα έχουμε, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ένα ανανεωμένο gameplay, με καινούργια όπλα, καινούργιους μηχανισμούς και γραφικά που ξεπερνάνε κάθε προσδοκία.

( Ashley Johnson (Ellie) και Troy Baker (Joel), δείχνοντας στο κοινό ένα διαφορετικό τέλος στο παιχνίδι, στις 28 Ιουλίου, 2014 στην Santa Monica, California.)

Τώρα, όσον αφορά την πληθώρα των αρνητικών σχολίων. Σε ένα μεγάλο ποσοστό του community δεν άρεσε το connection που έγινε με την Abby και το φινάλε του παιχνιδιού. Για το connection, έχω να πω ότι το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποδοθεί και στην πραγματικότητα. Όταν κάνουμε μια πράξη, ειδικά σαν αυτή του Joel, είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρξουν κάποιες συνέπειες. Στέρησε την ζωή σε πολλούς ανθρώπους για να κρατήσει κοντά του την Ellie και αυτό είχε ως αποτέλεσμα, πολλοί άνθρωποι να στραφούν εναντίον του και να θέλουν το κακό του. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν και η Abby. Η σύνδεση που υπάρχει γενικά με το prequel της Naughty Dog, είναι αξιοθαύμαστη.

Σχετικά με το τέλος του παιχνιδιού τώρα. Θεωρώ πως πολλοί άνθρωποι το παρεξήγησαν και έχασαν το νόημα. Το παιχνίδι μας παρουσιάζει μια σκληρή, θολωμένη από θυμό και αποφασισμένη να εκδικηθεί για τον χαμό του Joel, Ellie. Έτσι, όταν έχει την ευκαιρία να σκοτώσει την Abby και να εξιλεωθεί ύστερα από αυτό το εξαντλητικό ταξίδι και τις αμέτρητες θυσίες που έχει κάνει για να φτάσει ως εκεί, εκείνη επιλέγει να την αφήσει να φύγει. Εκ πρώτης όψεως, κατανοώ αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα που σου αφήνει αυτή η απόφαση. Σκέφτεσαι πως όλα αυτά που πέρασες μαζί με την Ellie, έγιναν εν τέλει για το τίποτα. Δεν είναι έτσι όμως. Η Naughty Dog έκανε κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο με αυτό το παιχνίδι. Το τέλος εξέφρασε κάτι όμορφο και ποιητικό αν μη τι άλλο. Η Ellie, δεν άφησε την Abby να φύγει επειδή θεώρησε πως η εκδίκηση ήταν κάτι λάθος, αλλά επειδή συνειδητοποίησε πως όλος αυτός ο θυμός και το μίσος που είχε μέσα της, προερχόταν από ένα τελείως διαφορετικό μέρος. Ο πραγματικός λόγος που η Ellie μισεί την Abby, είναι γιατί της στέρησε την ευκαιρία να συγχωρέσει τον Joel για αυτό που της έκανε. Η ίδια, όπως και η Abby, «βασάνισαν» τον Joel με διαφορετικούς τρόπους η καθεμία. Η Ellie τον απομάκρυνε από την ζωή της για αυτό που της έκανε και αυτό την στοίχειωνε. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τον συγχωρέσει και να αποδεχτεί τις πράξεις του. Η Ellie θεώρησε τη δολοφονία της Abby, ως ένα είδος μετάνοιας που θα απάλλασσε τον εαυτό της από τις «αμαρτίες» της προς τον Joel και όλα αυτά τα είχε προβάλει στην Abby για να διώξει όλη αυτή την ενοχή από πάνω της. Στο τέλος, καθώς είχε την Abby να ασφυκτιεί κάτω από το νερό, παλεύοντας να αναπνεύσει, σκέφτεται και συνειδητοποιεί ποιος πραγματικά ήταν ο Joel και τι αντιπροσώπευε. Θυμάται τον άνδρα που έγινε όλη η οικογένειά της και όλο το καλό μέσα του. Θυμάται την βραδιά εκείνη πριν τον θάνατό του, που πήρε την απόφαση να κάνει τα πρώτα βήματα προς τη συγχώρεση και την αποδοχή των πράξεων του, που δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Έτσι, αντιλαμβάνεται πως ο θάνατος της Abby δεν θα αλλάξει τίποτα και αληθινά κατανοεί, πως πρέπει να αφαιρέσει ένα μερίδιο ευθύνης από την Abby και να το ρίξει στον εαυτό της. Οι περισσότεροι μπερδεύονται όταν νομίζουν ότι εκείνη την στιγμή συγχωρεί την Abby, γιατί δεν την συγχώρεσε. Συγχώρεσε τον εαυτό της και τον Joel. Έφτασε η στιγμή που επιτέλους συμβιβάζεται με την απόφαση του Joel και με τις συνέπειες που προκάλεσε αυτή. Αυτό είναι προφανές όταν γυρνάει στην φάρμα και παίζει την κιθάρα για τελευταία φορά στο παιχνίδι. Παίζει το τραγούδι που της έμαθε ο Joel όταν έπιασε την κιθάρα για πρώτη φορά. “If I ever were to lose you, I’d surely lose myself.” (Αν ήταν να σε χάσω ποτέ, σίγουρα θα έχανα τον εαυτό μου). Αυτοί οι στίχοι αντιπροσωπεύουν τα συναισθήματα αυτών των δύο και από τις δύο πλευρές. Ο Joel θα έχανε τον εαυτό του αν άφηνε την Ellie στο νοσοκομείο και η Ellie έχασε τον εαυτό της όταν εκείνος πέθανε. H Ellie αφήνοντας την Abby να ζήσει, συνέρχεται και διατηρεί την «ανθρωπιά», που είναι και τόσο διαδομένη στην Ellie κατά τη διάρκεια του TLOU 1. Κάθε φορά που γρατζουνάει μια χορδή, σκέφτομαι τον Joel και την ιδιαίτερη στιγμή που μας χαρίζεται στο πρώτο μισό του παιχνιδιού. Όταν παίζει την κιθάρα για τελευταία φορά, το τραγούδι αντιπροσωπεύει αυτό που πραγματικά είναι, μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι το ίδιο, λόγω της απώλειας των δαχτύλων και της απώλειας κάτι πολύ μεγαλύτερου. Η μουσική συμβολίζει την αποκατάσταση της Ellie και του δεσμού της με τον Joel, αλλά και ότι αυτό το χαμένο κομμάτι του εαυτού της, θα παραμείνει χαμένο τώρα που αποδέχτηκε ότι ο Joel έχει «φύγει». Η απώλεια αυτού του σημαντικού μέρους της ζωής της, μπορεί να ακουστεί μέσα από τα σπασμένα κομμάτια της κιθάρας και των χορδών της, που ακούγονται τόσο τραγικά, αφού πρώτα είχαμε όλα αυτά τα υπέροχα ακούσματα σε όλο το παιχνίδι. Είναι ένα μήνυμα, τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τραγικό, να συμβιβαστούμε με την απώλεια και να βρούμε την δύναμη για συγχώρεση μέσα μας. Είναι πραγματικά κρίμα που οι άνθρωποι δεν κατανοούν με αυτό τον τρόπο το τέλος και απλά το περιορίζουν σε ένα «η εκδίκηση είναι ανώφελη». Είναι πολλά παραπάνω από εκδίκηση και μίσος. Έχει να κάνει με αγάπη και συγχώρεση. Προσωπικά, πιστεύω πως ο Joel θα ήταν περήφανος για την Ellie, που βρήκε τον δρόμο της μέσω της συγχώρεσης και όχι μέσω της εκδίκησης. Θυσίασε την ανθρωπότητα αφού πίστευε ότι δεν υπήρχε καμία θεραπεία για την απανθρωπιά τους. Ο Joel βρήκε την χαμένη ανθρωπιά στην Ellie, και εκείνη δεν τον εγκατέλειψε. Τέλος, αφού η Ellie παίζει τις τελευταίες νότες του «Future Days», αφήνει πίσω της την κιθάρα που συμβολίζει την νέα της ικανότητα να προχωρά στην ζωή της και

πιθανόν επιστρέφει στην Dina στο Jackson.

Το παιχνίδι σου προκαλεί έναν κατακλυσμό συναισθημάτων. Παίζοντάς το, θα νιώσεις θυμωμένος, χαρούμενος, αδικημένος, λυπημένος και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Eίναι ένα αριστούργημα από όλες τις πλευρές και δικαιωματικά κέρδισε, κατά την γνώμη μου, τον τίτλο του Game Of The Year και όχι μόνο.

Πείτε μας αν συμφωνείτε και την δική σας άποψη για το TLOU 2 στα σχόλια από κάτω.